"เดี๋ยวมาร์คช่วยนะ"
ถึงเขาจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ในความจริงเขาไม่รู้จะเริ่มจากอะไรก่อนด้วยซ้ำ
แบมแบมไม่เคยมีประสบการณ์อะไรแบบนี้มาก่อน เจ้าตัวยังคงร้องไห้ ถ้ามาร์คไม่รีบทำอะไรซักอย่าง เกรงว่าเจ้าตัวคงร้องไห้จนขาดใจเป็นแน่
"ชู่ววว ไม่ร้องนะ"
"ม้าคคคค ฮื้ออ ฮืออ"
มาร์คลูบผมที่ปิดหน้าผากของแบมแบมขึ้น พลางกดจูบลงไปอย่างแผ่วเบา
ปากหยักเม้มแน่น ยามที่ทอดมองไปยังคนที่บิดเร้าอยู่ใต้ร่าง มันช่างเป็นภาพที่เร้าอารมณ์เขาเหลือเกิน มันเหมือนกับความฝัน
มาร์คถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพื่อดึงสติตัวเองให้จดจ่อกับคนที่อยู่ใต้ร่าง ร่างหนาถอดเสื้อให้ออกจากกาย พลางมองแบมแบมที่เริ่มลูบไล้ร่างกายของเขา
"มาร์คขอโทษ"
ปลายจมูกกดลงซุกไซร้ซอกคอพร้อมทั้งเอาลิ้นโลมเลียทั่วลำคอสวย มือทั้งสองข้างสอดรองแผ่นหลังเพื่อยกอีกคนมาวางลงบนตัก มือหนาเริ่มลูบไล้ช่วงเอวลากลงมายังสะโพกจนไปถึงขาอ่อนด้านใน
เจ้าเหมียวครางอื้ออึงปนร้องไห้ ร้อนใจอีกคนต้องเลื่อนมือขึ้นไปซับน้ำตาให้อีกคนก่อนจะเริ่มรูดรั้งส่วนอ่อนไหวน่ารักของเจ้าแมวน้อยมือเล็กปัดป่ายไปทั่วเพราะความกระสันที่เริ่มจะพุ่งสู่จุดสูงสุด
มาร์คคิดว่าแค่แบมแบมปล่อยออกทุกอย่างจะทุเลาลง แต่สิ่งที่เขาคิดมันผิดไปหมด ในเมื่ออีกคนร้องไห้หนักกว่าเดิมทั้งยังดูทรมาณจนมาร์คเจ็บปวดหัวใจ
ไม่รอช้าจัดการกดจูบเพื่อปิดกลั้นเสียงสะอื้นก่อนจะวางร่างบางให้นอนราบลงบนเตียงนุ่มอย่างแผ่วเบา เอื้อมมือไปปิดดวงตาของอีกคนไว้เพื่อบดบังทัศนียภาพที่อาจทำให้เจ้าตัวผวา
มาร์คดึงกางเกงขายาวของตัวเองออกให้พ้นตัวจับเรียวขาสวยเกี่ยวเอวของเขาไว้พลางยกแขนของแบมแบมให้คล้องคอเขาไว้มั่น มาร์คยกสะโพกให้ขึ้นสูงเหนือผ้าปูขึ้นมานิดหน่อยเพื่อที่แบมแบมจะไม่ได้นอนทับหางตัวเองจนรู้สึกเจ็บมากเกินไป
ร่างหนาโถมกายเข้าใส่ ค่อยๆดันแกนกายของตัวเองให้เข้าไปในตัวของแบมแบมอย่างเชื่องช้า เจ้าเหมียวสะดุ้งทันทีที่ได้รับความรู้สึกอุ่นร้อนกำลังรุกรานช่องทางของตัวเอง
มาร์คเอามือออกจากดวงตาคู่สวยเปรยยิ้มให้บางเบาเมื่อเขาอยู่ในตัวแบมแบมจนสุดแล้ว กดจูบลงบนเนินหน้าผากมน
"อ๊ะ! ม้าค"
"ขอโทษนะ มาร์คขอโทษ"
แรงโอบรัดรอบแกนกายกำลังเต้นตุบๆทำเอามาร์คเสียวซ่านจนไม่อยากปล่อยความรู้สึกนี้ไว้นาน ขยับกายเคลื่อนไหวช้าๆเรียกเสียงร้องระงมของแบมแบมได้เป็นอย่างดี
เจ้าเหมียวร้องไห้ระคนบิดไปมา ไม่ได้รู้สึกเจ็บแต่อย่างใดอาจจะเป็นเพราะมาร์คอ่อนโยนแม้กระทั่งเรื่องแบบนี้ แต่ความรู้สึกที่โดนเติมเต็มมันทำให้แบมแบมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก พูดออกมาเป็นภาษาไม่ได้เลยได้แต่เปล่งเป็นเสียงร้องไห้ออกมาแทน
"เจ็บหรอ"
"ม..ไม่ อึก" เสียงหวานซาบซ่านตอบกระท่อนกระแท่นเพราะแรงกระแทก
"ถ้าเจ็บบอกนะ"
"อ..อือออ"
แบมแบมไม่รู้ว่าสิ่งที่เรากำลังกระทำอยู่ตอนนี้เขาเรียกว่าอะไร ทว่ามันช่างรู้สึกดีจริงๆ สิ่งที่แบมแบมบอกได้ตอนนี้คือรู้สึกดีที่ได้ทำมันร่วมกันกับมาร์ค
...แม้ผลลัพธ์จะติดลบแค่ไหนก็ตาม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น